Mam, ik vind het niet leuk dat je soms kritiek op papa hebt!
Dit was wat mijn dochter een poosje geleden tegen mij zei. Ik, die nooit slecht praat over haar vader tegen de kinderen, die hem het beste wenst. Ik kan je zeggen, het kwam even binnen. Confrontatie met mezelf en een grapje dat ik maakte over een bepaalde gewoonte bij haar vader, maar ook trots op mijn dochter dat ze dit zo recht in mijn gezicht durfde te zeggen, trots dat ze zei wat ze voelde en vrijheid voelt om te uiten.
De kinderen. De meeste ouders zien er het meest tegenop om de kinderen te vertellen over de scheiding of relatiebreuk. Het moment dat je de woorden uitspreekt voelt het alsof de grond onder je vandaan zakt. Jullie willen ze geen pijn doen, je bent bang hoe ze reageren, maar weet ook dat het nodig is. Nadat de eerste schok voorbij is, komt vaak het geregel. En je eigen emoties natuurlijk, hoe hou je je staande tijdens zoveel verdriet.
Kinderen reageren allemaal anders, verdrietig, boos, vermijdend, stilte, het kan allemaal. Maar trek daar als ouder niet direct je conclusies uit. Als een kind reageert en daarna vraagt of hij weer mag spelen, betekent dat niet dat alles goed is, dat de boodschap is aangekomen en het leven doorgaat. Door de vele dingen die op ouders afkomen, worden de kinderen nogal eens ‘vergeten’. Niet bewust overigens. Maar elke stap die voor jou ingrijpend is, is ook voor de kinderen ingrijpend. De meeste kinderen praten niet zoveel over gevoel, maar ze hebben wel degelijk gevoelens.
Ik hoorde van de week een podcast met daarin kinderen van gescheiden ouders. Een jongen gaf aan dat er na de scheiding en verhuizing wel één keer aan hem was gevraagd hoe het met hem ging. Daarna nooit meer. Ik vond het schokkend. Dus hier is je wake-up call.
Praat met je kind, regelmatig en laat alles bespreekbaar zijn. Wij praten hier over alles, ook over dingen bij hun vader als ze daarmee zitten of juist leuke dingen als sinterklaascadeaus voor daar regelen, ik help erbij als dat nodig is. Het is geen issue omdat het ‘de andere kant ‘ is, ze weten dat ik altijd respectvol reageer en het voelt veilig voor ze.
Vraag ook na maanden en jaren nog regelmatig hoe het met ze is, hoe ze het nu ervaren, of ze nog ergens tegenaan lopen, iets lastig vinden, of dat je ze ergens mee kan helpen. Kinderen laten het leven doorgaan, vaak houden ze ouders op de been, is dat hun lichtpuntje, maar wees zelf ook het lichtpuntje voor je kind, de rots waarvan ze weten dat ze erop kunnen leunen, steunen en kunnen bevragen als er vraagtekens zijn. En als er iets dwarszit bij de kinderen, overleg met elkaar als ouders.
Terug naar mijn dochter. We zaten op dat moment in de auto en ik heb mijn excuses aangeboden. Het is nooit mijn bedoeling om haar vader zwart te maken en ik had me niet gerealiseerd dat mijn dochter nu op zo’n leeftijd is waarbij mijn woorden haar anders kunnen raken dan bedoeld. Ik ben niet perfect, maar ik doe wel mijn best. Ik leer van momenten zoals deze, ik sta niet boven mijn kinderen dat ze mij niet mogen aanspreken, ik vind het juist heel prettig als we elkaar scherp houden, we open zijn en de vrijheid voelen om te kunnen zijn wie we zijn.
Recente reacties